Op de eerste zonnige voorjaarsdagen lijkt iedereen wel uitbundiger, vrolijker en spontaner. De zon, de vogelgeluiden, de was die buiten wappert het geeft collectief nieuwe energie.
Toch is er een deel van mij dat ieder jaar weer moet wennen aan het ritme van de lente. Ik zit nog in mijn sluimertoestand, ingenesteld in mijn hol en ineens begint alles weer en moet alles weer, ineens... Ik moet ontwinteren, ik ben in de rui van mijn mentale wintervacht.
En wakker worden gaat niet bij iedereen even snel. Er zijn onder ons speenkruiden die bij de eerste zonnestralen uitbundig staan te bloeien en vol insecten zitten maar er zijn ook, beukenbomen bij wie de sapstroom langzaam opgang komt er van binnen van alles gebeurt om pas laat in het voorkaar bladeren te krijgen.
Wie ben jij?
Vandaag is zo'n dag
Het is zo'n dag dat ik knipper met mijn winterogen
en naar de wolken kijk die de wilgenkatjes aaien met hun zachte gele staartjes in de noordenwind.
zo' n dag dat ik met wanten aan mijn handen en een muts op mijn hoofd blijf staan om in de luwte met gesloten ogen de zonnestralen op te vangen als de wolk voorbij gevaren is.
Zo'n dag dat de reptielen zich niet laten zien en de kikkers nog even wachten maar de knoppen in de struikjes dik zijn en her en der al barsten.
In het vroege voorjaar kijk ik ieder jaar uit naar de zang van de grote lijster. Meestal hoor ik hem in februari al. Dit jaar was dat een stuk later en hoorde ik hem pas op 3 april. Ik ben op een boomstam gaan zitten in het bos onder hem en genoot van zijn solo.
Een grote lijster zingt hoog boven mij
de melancholische warme klanken lijken wel omarmd,
vastgehouden door de kale takken van het vroege lentebos.
De bomen en de trage, bijna fluisterende, klanken van de grote lijster
Ze lijken samen te werken, hebben iets te zeggen vandaag
Een boodschap, een oproep tot koesteren
Om iets van de winter niet te ruien, een stukje wintervacht te bewaren
en mee te nemen de drukke zomer in.
Reactie plaatsen
Reacties